دریاے شراب

         ھتم ءَ  کہ  وھد ءِ  گُل چِنے  گِلہ ءَ مہ کَن چہ کُنٹگاں

         بھارگاہ ءَ  ھم  کُنٹگ  ردیت چَہ کَنٹگاں گُل سِستگاں

         چو  بُلبُل ءَ  پریات  کناں  رازاں  گوں  گُل دْرشان کناں

         گُل  من  ترا  جی جان  کناں دستونک آں پَتو بَستگاں

         من  شے  تو  چوں  ھانی ءَ  دل  دات  پہ تو اَرزانی ءَ

         سر  تئی  سرا  کُربانی ءَ   بے  تو  کہ زِند ءَ   مُرتگاں

         اَے  بزگیں  ماتیں  وتن   چَہ   دُژمناں  گلہ ءَ  مہ  کَن

         مُلا  ئے  واستہ   مُرتگن، تئی  پُسَگاں  کہ پَد مَنتگاں

         سولیں   کھیر ءَ   بیا  بدے   مِستاگ  ھور ءُ  جمبرے

         تبد ءُ  لِواراں  نوں   بُرے    من  گوں  کھیر ءَ  نِشتگاں

         بیا  مئے  بھارگاہ ءَ  بِچار   ویرندانی ءَ   کُرتگ  چو ھار

         دل   ریش  ءُ  داٰئم   بے  کرار  لاچار  ءُ  مجبور کَپتگاں

         ماتیں  وتن پَسَگ تئی  بیا ھُشک کَن اَنت ھیداں تئی

         دُرستیں گم ءُ دردوں وتی، من گوں شرابءَ شُشتگاں

         کاینت  منی  کَبرے    سرا    گریونت  روچے  سَد برا

         نالیت  گُشیت   رند   تو دَرا،  بِل اِت کہ سَھتے وپتگاں

         رند بلوچ

 ای خدا ما را شـــــــــــــراب ناب ده

                 ساقی ما شـــــــــو گِلاسی آب ده

 حُور و جنت را بــــــــده به شیخ ما

                 آب انگــــــــــــور را به ما سیراب ده

 مطرب ما شـــــــــــو خدای مهربان

                 جـــــــــرعه نابی بر منه بی تاب ده

 شیخ خون خلق نوشــــد ما شراب

                 ای خدا انصـــــــــــــاف کن لباب ده

 با شــراب ما دوش می گیریم مدام

                 شیخ را آن طهـــــــــور را در واب ده

 در شب تارم توئـــــــــی فانوس من

                 ماه من شب تاریک را مهتــــــاب ده

 ناصح ها گوینــــــــــــد بیدارت کنیم

                 مژدۀ بیــــــــــــــداری را در خواب ده

 تو به بهشت غیب دل خوش میکنی

                 رند را با ماتیــــــــں‎‎‎‌‌‏ وطن شاداب ده

 رند بلوچ

 لغت بلوچی

 گِلاس = پیاله

 واب = خواب

 ماتیں = مادری

 دل  خروشان   اندرین   دریای غم ساحل کجاست

              ای شکسته کشتی ی ما می روی منزل کجاست

 در گلستان  چون   گلی  تنها  نشسته  در سکوت

              باغ  و  راغ  ماتم  گرفته  خوش غزل بلبل کجاست

 یک  دمی   از خوش   الحانی   داغ  مارا   تازه کن

              آنکه  داغ   ما   کند   تازه   همان   شاتُل کجاست

 همچو  پروانه  در شب   هجران با شمع  سوختیم

              از جدایی  چه   حکایت   میکنی  حاصل  کجاست

 غم تو  ساغر   غرق  کردیم  جام  رندانه درکشیم

              ما اگر   دیوانه  ام    در   شهر  ما   عاقل کجاست

 همدمی  گر بود  ما را   کوی   دوست  خلوت چرا

              دشمنان در   پوست  دوستن  بگو همدل کجاست

 خلق  میجوید خدا را  در مسجد و کلیسا و کنشت

              تو خدایا گم  شدی  ورنه  در جهان جاهل کجاست

 رند از    خار    مغیلان    تو    مدام     رنجیده  ای

              ای تو  عاقل  خود   بگو   اندر  بیابان  گل کجاست

 رند بلوچ

 لغت: شاتُل = پرنده - قُمری

کاپَرے  ساھِگ  آ  زانتکاریں   پِدر

نِشتیں ما پَہ وَشدلی پَنت ءُ ھَبر

وتی  پیریں  پِتانی   چَنک  ءِ  آواز

دِلانی  پُلّ  رُستاں   دَرچک  ءِ  بَر

زَیم بلوچ

 بلوچ زیب دار  اِنت   بلوچ  ءَ گوں بَس
 وتی جامَگ ءُ پَشک ءُ دْوچ ءَ گوں بَس

 نہ زیب اِیت  بلوچ ءَ   دِگر رَسم ءُ دْود
 بلوچ زیب دار  اِنت  بلوچ  ءَ  گوں بَس

زَیم بلوچ

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                   

کِسّہ  ئے   شھدیں   زَیم  من  دَرشان کناں
ھانُل  ءِ  یات  ءَ  مَرچی    من  دیوان کناں

یات  کناں   مرچی   ھانُل  ءَ  گالانی  تہ ءَ
گوشدار اِت  او  ھَمبلاں   شھدیں  کِسّہ ءَ،

چَہ  وتی   کُلّ  ءَ   پُلّیں   وَرنا  ئے  درکَپیت
دیم پَما  سَبزیں کھچَر  ءُ  باگاں سر بہ بیت

سَیلّ  کنان  اَت  آ  پُرمڑا   داریں   شاھوکار
شاتُلاں   وَشیں   کُوکُوے   سر   داتَگ  توار

آ  گُلیں   وَرنا    گوں   مَلاری  ءَ  جُنزگ اَت
شِیشگیں  جوے  پُلّیں   وَرنا  ءَ  دیستگّ اَت

جوسر ءَ  نِشتَگ  دْروشُمی  ماہ ئے  کیگَدیں
دست ءُ دیم شُشتَگ،  شِنگِتگ بویے دِلکشیں

دیست  وَرنا  ءَ  گُشتی  او  ماھرنگیں  پَری
بے   ترا  گْران  اِنت   پَمّن  ءَ  کُلّ  ءَ  واتری

شِرکنیں  رَکاں  لوٹاں  تئی  شرَنگیں  جَنّک
آ گُل ءَ  درّائینت،  بَس  او  گُھواریں  بَچکّ،

- اَنگریں  آسے  باں   ترا  سوچاں  پُر  کناں
بَچکّ- سارتُکیں آپ ئے باں کُشاں آس ءَ تَر کناں

جَنّک- کُچّلیں زھرئے باں تئی نُکّ ءَ زھر کناں
بَچکّ- شھدیں بینَگ باں زھری ءَ بے زار کناں

جَنّک- تیز سگارے باں من ترا چُنڈ چُنڈ کناں
بَچکّ- مُہکَمیں کوہ باں اَچ سَگار تیز ءَ کُنٹ کناں

جَنّک-  تَپتَگ ایں پَٹّ ئے باں ترا سوچاں ھَر دمان
بَچکّ- نود باں گوراں تَپتَگ ایں پَٹّ ءَ بے اَمان

جَنّک- کُنٹَگ ئے باں من جوسری راھانی سر ءَ
بَچکّ- دور سَریں ھارے باں ترا روپاں یکبَر ءَ

جَنّک- جَوریں دردے باں تئی دِل ءَ دِران کناں
بَچکّ- من تَبیب ئے باں جَوریں درد درمان کناں

جَنّک- من زِری نودے باں ھَما آزمان ءَ رَواں
بَچکّ- تُرندیں زِرگوات باں من ترا زوران ءُ رَواں

جَنّک- بُرزیں درچکے باں من ھَما گیابان ءُ لَداں
بَچکّ- بالی ایں مُرگے باں تئی شاھاں لَیب کناں

جَنّک- ھانُل ئے باں من آب باں گالانی تہ ءَ
بَچکّ- سید زَھورشاہ باں پَٹ ءُ پول آبانی تہ ءَ

جَنّک- رِتکَگّیں آپ ئے باں رَواں پُلکانی تہ ءَ
بَچکّ- من زمین ھُشکیں باں ترا کَشاں اَندر ءَ
.
بَچکّ- ھُدوکاں  من پہ  تَو سَک بے کراراں
- مِراں  مں   داں  ترا   دست  ءَ  مَیاراں
- کہ  لوٹاں   لِزتاں   شھد   ایں   تئیگاں
- نہ باں بے  تَو کہ تئی  ھُسن ءِ شِکاراں
.
جَنّک- مہ جیڑ دِلبر دِل ءَ تئی بانور باں من
- گوں  شھدیں  لِزّتاں تئی  ھُور  باں  من
- تَو  سُور  ءِ  کِلہ  ءَ  بَند  ءُ  پہ  من  بیا
- کناں  آروس   گوں   تَو   ھور  باں  من

✍ زَیم بلوچ

 نوش اِت سارتیں آپ مَشکانی
           

                   وپتاں   ساھِگ   ءَ   درچکانی

 ماتیں    گُمین    شاتاپ  اَت
         

                   وش   اَت    زِند   ھَما دَورانی

زَیم بلوچ

  پَتو  ماتیں   وتن   نوں    من  سرگِپتگاں
  پہ  تئی  آجُوئی   مرگ  ءَ   سرگْوستگاں

  مَکر  مُلّاے  وھدے    کہ   شَر  زانتَگاں
  نی   گُلامی   ءِ   زمزیلّ   من  سِںستگاں

  دیریں  بَندیگ  ءُ    دِگرے   نَپَر  بوتگاں
  گْرانیں  واب ءَ  چِہ   نوکی  ماں پادَتگاں

  جَوریں جَورے سر ءَ بینَگ ءَ بستَگ اَت
  راج ءَ رَدوا کہ  آ  بینَگ اِش وارتگ اَت

  شال  مانپوش  اِتگ   واجکار  ءَ  پہ وت
  برھنَگیں راج  گوں مُلّا نہ اِنت گیش وت

  جُھد   پہ     سرڈگار   ءَ     اِبابَت   منی
  کُل  بلوچ  ءِ   تِپاکی   اِنت   ھاجَت  منی

  آجُوے    رُژن   کَندیل  ءَ   زیارت  کناں
  یا  چو  بالْو  سُچاں  یا  پہ  رُژن ءَ رَساں

  چہ منی سَرڈگار ءَ  نہ روپ اِت نوں باج
  باج  اَسکندر ءَ  ھِچ  نہ  بُرتگ  گوں تاج

  نہ من پُرشتگیں داریوشاں ءُ  نہ کورُشاں
  چاکرے  پُسّگاں   شیریں،   لَشکَر  کُشاں

  آجُوے  بُرتگیں   بند  ءَ   بنداں  نوں  من
  وژدِلی  گوں وتی  راج ءَ  نِنداں نوں من

  ھُشک ءُ تَبدانی  رَند ءَ  بھارے  ھَم ھَست
  کِشتگیں  دان  توم  ءَ  کِشارے  ھَم ھَست

  کَوش  شیزار اِیت  بندانی آپ سارت بَنت
  تُنّی ایں  درچک  نوش اَنت  ءُ  آبات بَنت

  تیوگیں   پَنتے  داتگ   من  ءَ   پیرُک  ءَ
  آ  پہ راج ءَ  نہ بیت  تئی نہ بیت تیوک ءَ

  شھدیں  اَلھان  وان  اَنت   پہ  ھانُل  کُلی
  آسُمی  پُلّ  ءِ  آتار  مئے   ھوش  ءَ  پُلی

  شائراں  جاہ   جَتگ   پَہ   وتی  ھانُل  ءَ
  چوں  کُلی   بوتگ  اَنت  پَہ  وتی آ گُل ءَ

  نَد  کہ  جُنز اِیت  ءُ  دِل گالاں کتار کَنت
  گال ءُ گُپتار دِل ءِ  زَیم  تئی  یاتگار بَنت

  زَیم بلوچ

  دوش بختم بود بیدار

    چشم مست و دیده هُشیار

    انجمن در باغ لاله

      بی نقاب و ماه

       با نگارم بود مجلس

     گویی لب ها مست بودند

       لب نهادم رو لبانش

     همچو آن شیرخوار طفلی

       بر دهانم لعل لب بود

       می مکیدم مست و هُشیار

                   زَیم بلوچ

  پَتو  ماتیں   وتن   نوں    من  سرگِپتگاں
  پہ  تئی  آجُوئی   مرگ  ءَ   سرگْوستگاں

  مَکر  مُلّاے  وھدے    کہ   شَر  زانتَگاں
  نی   گُلامی   ءِ    زمزیلّ   من  سِستگاں

  دیریں  بَندیگ  ءُ    دِگرے   نَپَر  بوتگاں
  گْرانیں  واب ءَ  چِہ   نوکی  ماں پادَتگاں

  جَوریں جَورے سر ءَ بینَگ ءَ بستَگ اَت
  راج ءَ رَدوا کہ  آ  بینَگ اِش وارتگ اَت

  شال  مانپوش  اِتگ   واجکار  ءَ  پہ وت
  برھنَگیں راج  گوں مُلّا نہ اِنت گیش وت

  جُھد   پہ     سرڈگار   ءَ     اِبابَت   منی
  کُل  بلوچ  ءِ   تِپاکی   اِنت   ھاجَت  منی

  آجُوے    رُژن   کَندیل  ءَ   زیارت  کناں
  یا  چو  بالْو  سُچاں  یا  پہ  رُژن ءَ رَساں

  چہ منی سَرڈگار ءَ  نہ روپ اِت نوں باج
  باج  اَسکندر ءَ  ھِچ  نہ  بُرتگ  گوں تاج

  نہ من پُرشتگیں داریوشاں ءُ  نہ کورُشاں
  چاکرے  پُسّگاں   شیریں،   لَشکَر  کُشاں

  آجُوے  بُرتگیں   بند  ءَ   بنداں  نوں  من
  وژدِلی  گوں وتی  راج ءَ  نِنداں نوں من

  ھُشک ءُ تَبدانی  رَند ءَ  بھارے  ھَم ھَست
  کِشتگیں  دان  توم  ءَ  کِشارے  ھَم ھَست

  کَوش  شیزار اِیت  بندانی آپ سارت بَنت
  تُنّی ایں  درچک  نوش اَنت  ءُ  آبات بَنت

  تیوگیں   پَنتے  داتگ   من  ءَ   پیرُک  ءَ
  آ  پہ راج ءَ  نہ بیت  تئی نہ بیت تیوک ءَ

  شھدیں  اَلھان  وان  اَنت   پہ  ھانُل  کُلی
  آسُمی  پُلّ  ءِ  آتار  مئے   ھوش  ءَ  پُلی

  شائراں  جاہ   جَتگ   پَہ   وتی  ھانُل  ءَ
  چوں  کُلی   بوتگ  اَنت  پَہ  وتی آ گُل ءَ

  نَد  کہ  جُنز اِیت  ءُ  دِل گالاں کتار کَنت
  گال ءُ گُپتار دِل ءِ  زَیم  تئی  یاتگار بَنت

  زَیم بلوچ

   وش اَنت زید مئے مُلکانی

                موسُم   جَمبَری   ھَورانی

   چُکانی   تَوار،   ھَورو گوار
 

                مات اِنت  گُمین مِہرانی
 

   زَیم بلوچ

 چه حاجت به گل تـــــــو گلستان من

               تو مُشکی و عنبــــــر تو ریحان من

 تو از من ربودی دل و جان و روح

               توئی جان و روحـــــم تو جانان من

 نبینم بجـــــــــــز روی تو روی ماه

               پری پیــــــــــــــکری ماه  تابان من

 چنین مذهبـــــــــی بود در عشق ما

               مرا دین و آییـــــــــــن تو ایمان من

 بیایی اگر در بـــــــــــــــرم نازنین

               بُود جای تو انــــــــــدر چشمان من

 مرا بی تو این زنـدگی چون اَبیتک

               تو یک نوبهــاری سر و سامان من

 سمــــن گر بیایی به دشت پر ملال

               شود نوبهـــــــــــــار این بیابان من

 بگو باغبان آن کُلی خوش صدا را

               بشین یکــــدمی اندر بوستان من

 غزل زَیم گفتـــــــم نداشت هیچ اتر

               کجاست آن قنـــاری غزلخوان من

 لغات بلوچی:

 اَبیتک = سوت و کور

کُلی = بلبل

 زَیم بلوچ

 چه حاجت به گل تـــــــو گلستان من

               تو مُشکی و عنبــــــر تو ریحان من

 تو از من ربودی دل و جان و روح

               توئی جان و روحـــــم تو جانان من

 نبینم بجـــــــــــز روی تو روی ماه

               پری پیــــــــــــــکری ماه  تابان من

 چنین مذهبـــــــــی بود در عشق ما

               مرا دین و آییـــــــــــن تو ایمان من

 بیایی اگر در بـــــــــــــــرم نازنین

               بُود جای تو انــــــــــدر چشمان من

 مرا بی تو این زنـدگی چون اَبیتک

               تو یک نوبهــاری سر و سامان من

 سمــــن گر بیایی به دشت پر ملال

               شود نوبهـــــــــــــار این بیابان من

 بگو باغبان آن کُلی خوش صدا را

               بشین یکــــدمی اندر بوستان من

 غزل زَیم گفتـــــــم نداشت هیچ اثر

               کجاست آن قنـــاری غزلخوان من

 لغات بلوچی:

 اَبیتک = سوت و کور

کُلی = بلبل

 زَیم بلوچ

 چْولَک     کہ     دِریت
 

   سُوچَن ھَم برات بیت

  زَیم بلوچ